W szerokim znaczeniu zjawisko zwane gotykiem ceglanym określa wszelkie dzieła architektury, w których cegła stanowi podstawowy materiał budowlany.
Największym powodzeniem ten sposób budowania cieszył się na terenach gdzie brakowało naturalnego budulca kamiennego. Z tego powodu najwięcej zabytków tamtego okresu jeśli chodzi o tereny Polski, znajduje się na Pomorzu i Warmii. W XIX wieku architektura gotyku ceglanego stała się znowu modna. W tym okresie powstało wiele budynków inspirowanych gotykiem.
Szczególnym powodzeniem ten styl cieszył się na terenie Niemiec, gdzie przebudowywano budynki by nadać im styl podobny do architektury gotyku ceglanego. Węższa definicja gotyku ceglanego obejmuje ciąg zjawisk artystycznych jakie pojawiły się rejonie basenu Morza Bałtyckiego. Styl ten był ściśle powiązany z szybkim rozwojem miast portowych wzrostem potęgi mieszczaństwa i bogaceniem się stanu kupieckiego. Pojęcie gotyku ceglanego obejmuje też charakterystyczne dla miast związanych z Hanzą sposoby oraz formy dekoracji elewacji ścian budynków.